Mannen komen van…

Op een van de eerste mooie zondagmiddagen zat ik heerlijk in de tuin. Tuinstoeltje op scherp, de Linda binnen handbereik, factortje 30, glaasje cola light. Heerlijk. No stress. Manlief had hele andere bezigheden. Hij is altijd in de weer met het op sfeer brengen van het huis, en dan nu de tuin.

Deze keer was hij op het idee gekomen om zelf een sfeervolle buitenlamp te maken. Want de laatste keer dat we ’s avonds buiten zaten vond hij het net iets te donker in de tuin. Hij zag het al helemaal voor zich. Had een fantastisch idee. 

Dus toen we op een dag door het park liepen en hij daar een enorme tak op de grond zag liggen, maakte zijn hart een sprongetje. Maar ja, om nou als volwassen vent met zo’n tak over straat te gaan lopen….. “Ach, nou én!” riep ik. Dus ik sjouwde zonder schaamte die enorme tak vanuit het park mee naar huis. Thuis aangekomen dook hij meteen de schuur in. En daar ligt me een partij… zooi zou ik zeggen, maar oh néé, allemaal bruikbare spullen. Draden, schroeven en spijkers, moeren, lampen, olie, tyrerapjes in allerlei lengtes, verf, grote kwasten, kleine kwasten, nog meer schroeven en spijkers, kabeltjes, lege potjes, moersleutels in allerlei maten, nóg meer schroeven en spijkers, hamers, 10.000 schroevendraaiers en nog allerlei spul waar ik niet eens de naam van weet. Oplaadbare zagen, boren, accu’s en schroevendraaiers die, ja hoor, altijd nét leeg zijn als je ze nodig hebt. Onze schuur is niet groot maar er passen wel 3 kasten in met al dat spul, en dan de wanden nog die helemaal vol hangen.

Maar, wij kregen wel een mooie zelfgemaakte buitenlamp. Althans, zodra we terug zouden zijn van Karwei, want de spulletjes die hij nodig heeft voor zo’n lamp…. die had-ie net niet. Zoals onze mannen achter ons aan sjokken bij Douglas (als ze al mee naar binnen gaan), zo loop ik mee in de karwei. Na 3 kwartier komt hij opgetogen aangewandeld. “Zo, ik heb alles. Heb jij nog wat nodig?” “Ik.....? Bij de Karwei.....? Hebben ze hier ook kwasten van Leco dan?”

Eenmaal thuis is het weer een-en-al vlijt wat de klok slaat. Maar helaas, tot 3x toe klapt de elektriciteit eruit en dus moet de koelkast worden gereset, zijn er 2 lampjes gesneuveld, komt-ie nét een stukje draad tekort en reikt zijn woordenschat tot niet meer dan 2 woorden. -als je begrijpt wat ik bedoel-.

Zelfs aan mij wordt wat gevraagd; “Hé muts, kom eens even.” Gelukkig kan ik me er altijd heel makkelijk vanaf maken door even een interessante blik te werpen en hoofdschuddend te concluderen; “Nee, daar heb ik écht geen verstand van.” En daar is geen letter aan gelogen. Ik wil hem dolgraag helpen maar ik ben al blij dat ik weet hoe het lichtknopje werkt.

Internet wordt erbij gehaald. Eea wordt besteld en dan… ja, dan gaat alles in een keer van een leie dakje. Ineens staat daar een heuse Thomas-van-eigen-huis-en-tuin in mijn tuin! En, zie daar. Laat de zwoele avonden maar komen want niemand heeft zo’n coole, zelf ontworpen lamp als wij. Hij kan dat! Dat weet hij, dat weet ik. Tis alleen vaak even de weg ernaartoe.

Alles wat hij ziet maken zijn handen. Ik heb een man uit duizenden. En die komt dus helemaal niet van Mars. Die komt gewoon van de Karwei!