Plaatsvervangend gelukkig
Altijd heb ik gedacht; ik hoop dat mijn kinderen later eerst een stuk van de wereld gaan zien voordat ze zich ergens aan vastleggen.
Studie, baan, relatie, you name it.
Maar nu denk ik wel eens aan de tijd die komen gaat. Onze oudste zoon is nu 17 jaar, heeft nog 1 jaar gymnasium voor de boeg en dan…. Ja dan zal het er om spannen. Kiest hij voor een Universiteit op reisafstand, wat ik vurig hoop, of gaat hij toch op kamers?
Bij de laatste optie breekt het zweet me al uit. Hoe dan? Ik kan toch niet ineens na 18 jaar zonder hem om me heen? Elke dag gewoon met z’n vieren aan tafel, elke dag samen aan het ontbijt, elke dag zijn tandenborstel opladen, omdat hij dat vergeet en dat ding al na 1 x gebruik leeg is. Ik weet nog steeds wie er bij hem in de klas zitten, wie zijn docenten zijn, welke proefjes hij bij scheikunde heeft gedaan en ga zo maar door. En dan straks zit hij misschien wel ver weg van ons, kennen we niemand uit zijn omgeving, weten we niet wat hij doet en met wie. Of hij plezier heeft of ergens van baalt. Welke filmpjes hij op YouTube heeft gekeken. Dan moet ik wachten tot het weekend en dan ben je de helft alweer vergeten om te vertellen. Geen 10 minuten gesprekken meer met de docent. Maar ik ben wel zijn moeder hoor!! Ik hoor dat toch allemaal gewoon te weten!?
Op dit moment zit hij met school voor 10 dagen in Italië. Ja, de tijd dat je een dagje met je klas naar het Openluchtmuseum in Arnhem ging is iets uit de jaren 80. Nu gaan ze minstens een week op ski vakantie, 5 dagen naar Londen of Berlijn of 10 naar Italië dus.
Maar weet je wat nou het gekke is. Ik mis hem helemaal niet. Ja, natuurlijk voelt het raar, zo’n lege stoel aan tafel en die tandenborstel zet ik elke avond toch automatisch op de oplader. Maar ipv dat ik me leeg voel, verlaten of bezorgt, ben ik juist blij!
Eén van de docenten - vast zelf ook moeder (!) - die meereist maakt elke dag een kort maar leuk verslagje incl. foto’s op Facebook! Voor al die tieners die ‘vergeten’ om even een berichtje naar de familie-app te sturen, stelt deze juf alle achtergebleven ouders weer helemaal gerust. Ik zie hem lachend staan in Palazzo Pubblico, het Pantheon, bij de verlichte Trevi fontein, het Forum Romanum en op de groepsfoto waar ze met z’n allen een heerlijk Italiaans ijsje eten.
En als klap op de vuurpijl krijgen we toch ’s nachts om 3.37 uur een appje van hem met een filmpje. -Niet dat hij toen nog wakker was maar de wifi sucks met teveel gebruikers, daarom worden de berichten pas later verstuurd.- Er is niks op te zien want het is gefilmd in een donkere bus onderweg naar het prachtige Florence. Het geluid daarentegen is loud en clear. Uit volle borst zingen zo’n 70 tieners, 5 docenten en 2 buschauffeurs mee met Dreetje Hazes; “leef, alsof het je laatste dag is, leef, alsof de morgen niet bestahahahaat…..”
Mijn god, wat voel ik me gelukkig. Plaatsvervangend gelukkig voor mijn zoon!
En weet je hoe dat komt? Omdat ik vertrouwen heb in de wereld en in hem. Met opvoeden hebben wij ons eigenlijk nooit zo bezig gehouden. – Oké, een muzikale opvoeding had misschien op zijn plaats geweest denk ik nu, ik bedoel, Dreetje Hazes? … Jongens kom op! – Nee, ik vond het veel belangrijker dat ze dingen ervoeren. Daarom nam ik ze altijd, al op jonge leeftijd, mee naar het theater, concerten en reisden we me ze door Europa, Amerika en Australië. En nu heeft hij zelf zijn eerste stap gezet in de wereld van het beleven.
Wat zal ik blij zijn als hij straks weer thuis is! Hem weer om me heen te voelen. Maar vooral om zijn gezicht te zien bij het vertellen van al zijn belevenissen.
Ja de wereld is mooi jongen, en dit is nog maar het begin.